PMF – dzień 3 czyli na OFF-ie dzień 1
Mimo, że miałem wczoraj niezbyt dużo czasu, bo rozpoczął się właśnie OFF Festival i trzeba było trochę poimprezować, to zgodnie z moim postanowieniem obrobiłem jedno zdjęcie.
Padło tym razem na sesję również sprzed chyba trzech lat, którą robiłem do portfolio. Wyszło z tego kilka całkiem fajnych portretów, ale zupełnie nie mogłem się zdecydować w jaki sposób je obrobić. Siedzieliśmy z Gosią nad tym zdjęciami i produkowaliśmy najróżniejsze wersje kolorystyczne, a jednak do niczego nie mogliśmy się całkowicie przekonać. Największa trudność wynikała z ciemnej karnacji Martyny. Biała skóra jest łatwa do oświetlenia, można ją zawsze zrobić jeszcze jaśniejszą i będzie wtedy dobrze wyglądać. Natomiast taka ciemna karnacja zawsze powoduje problemy. Jeżeli zaświecimy trochę za mocno, skóra robi się prawie jak biała, jeśli za słabo, to zdjęcie jest za ciemne, a skóra wpada w dziwny odcień.
Wczoraj powiedziałem sobie – Basta, muszę to w końcu wymyślić 🙂
Zrobiłem tak : zdesaturowałem kolor tak do około 70%, zmniejszyłem kontrast o – 40%, dodałem samą czerń na +40 ( black point ), a następnie odzyskałem szczegóły w cieniach +70 ( shadows ) i jeszcze minimalnie skorygowałem na krzywych by znowu wzmocnić czernie. Brzmi to całkiem chaotycznie, ale dało właśnie taki efekt 🙂
Teraz jestem zadowolony bo na Martyna zdecydowanie wreszcie wygląda na Mulatkę 🙂
modelka : Martinezz
wizaż i fryzury: Maja Ogiegło
A z racji tradycji opisywania OFF Festivalu, parę słów na ten temat. Po pierwsze jak jest OFF to musi padać, to też już tradycja. Po drugie jedyne co mnie zaskoczyło to osobne kupony na piwo lane, osobne na butelkowe i osobne na jedzenie. Kiedyś były jedne kupony i było dobrze, teraz z jakiegoś kretyńskiego powodu muszę od razu przewidzieć ile i jakie piwo będę chciał pić, albo inaczej będę co chwilę biegał po nowe kupony.
Poza tym, mam wrażenie, że tak jak rok temu wyszedłem po ostatnim dniu, to teraz wracam i wszystko jest po staremu. No, może jest więcej parasoli i miejsc do siedzenia.
W tym roku nie ma żadnej kapeli, na którą czekam od dawno. Chętnie zobaczę Iggy’iego, ale poza nim nic właściwie nie kojarzę.
Wybieraliśmy więc kapele w zależności od tego czy padał deszcz i czy chciało nam się wstawać z wygodnych leżaków.
Na Nosowskiej wpadłem w depresję po trzecim czy czwartym kawałku (czyli nic się nie zmieniło od dwóch lat ), uciekłem więc do namiotu Trójki na Chromatics. Całkiem fajne, bez rewelacji. Potem zahaczyłem o końcówkę Death in Vegas i to było już coś. Dobre, transowe granie, zwłaszcza ostatni kawałek. I na koniec naprawdę świetny koncert Charlesa Bradley’a. Nie spodziewałem się usłyszeć na OFF-ie klimatów prawie jak z Blues Brothers. I tu znowu końcówka koncertu była rewelacyjna, a sam Charles wzruszył się mocno przyjęciem przez publiczność i wyszedł ściskać się z fanami. Miałem wrażenie, że zaraz z jego włosów afro nic nie zostanie, bo wszyscy głaskali go po głowie 🙂