Pamiętam moje pierwsze w życiu spotkanie z Maserati. Było to przed bramkami na włoskiej autostradzie. Zobaczyłem wtedy Quattroporte z daleka, a jednak od pierwszej chwili rozpoznałem charakterystyczne trzy wloty powietrza na błotniku. Od tamtego spotkania minęło kilka lat, a ja nigdy nie miałem możliwości przejechania się Maserati. Aż do tego piątku…
to kontrowersyjny temat, sam należę do grupy na FB „Nie fotografuję za darmo”, a jednak nie raz robiłem coś za darmo lub TFP i wcale nie zamierzam przestać dalej tak postępować.
Zacznijmy od zdefiniowania terminu „za darmo”. Wydaje się to być proste, ale nie do końca takie jest. Jeśli przychodzi do fotografa klient i mówi, że potrzebuje zdjęcia swojej restauracji oraz potraw, ale ponieważ dopiero ją otworzył, nie ma już pieniędzy, więc jako wynagrodzenie proponuje kolację i obiecuje polecać fotografa swoim znajomym, to jest właśnie prośba o fotografowanie za darmo. Koszt kolacji w stosunku do kosztów zrobienia i postprodukcji zdjęć jest przecież nieporównywalny.
A teraz druga wersja tej samej sytuacji. Jeśli fotograf zgodzi się zrobić te zdjęcia, ale pod warunkiem, że dostanie od klienta zgodę na piśmie na dysponowanie tymi fotografiami i np. sprzedaż ich w bankach zdjęć, to dla mnie nie jest to już praca za darmo.
Gdy po raz pierwszy zobaczyłem ekran z Retiną, byłem zachwycony. Co za ostrość, detal, kolor! Zrobiłem spory test pierwszego MacBooka Pro z Retiną i byłem przekonany, że to najlepszy wybór dla fotografa. Nie sprawdziłem wtedy jednak jednej rzeczy: jak obrabia się zdjęcia na Retinie.
Przez trzy lata byłem przekonany o zaletach wysokiej rozdzielczości ekranu. Na spotkania chodziłem z iPadem z Retiną, albo gdy trzeba było, pokazywałem zdjęcia na moim iPhonie. Efekt był rewelacyjny, fotografie wyglądały jeszcze lepiej niż na ekranie mojego matowego monitora 23″ full HD.
Jak bardzo się myliłem, okazało się na ważnej sesji, gdzie jak zawsze pracowałem z aparatem podpiętym do komputera. Ten sposób pracy, bardzo cenię za błyskawiczny podgląd zdjęcia na dużym ekranie. Zalet też jest więcej ale to temat na inny wpis. Sprawdzenie ostrości to jedna z najważniejszych kwestii i za każdym razem, gdy fotografuję ze statywu, najpierw robię próbne zdjęcia i dokładnie sprawdzam ostrość na całym zdjęciu. To była jedna z pierwszych sesji, które robiłem z nowym MacBook Pro z Retiną, pracowałem wtedy pod presją czasu jaki mi został do zachodu słońca, ale i tak dokładnie sprawdziłem ostrość zdjęcia. Była żyleta! Spokojnie skończyłem sesję i dopiero na drugi dzień, gdy oglądałem materiał na dużym monitorze zobaczyłem prawdę. Zdjęcia były lekko nie ostre!
Dawno już nie pisałem, cześć z was już pewnie zapomniała o moim blogu, ale zapewniam, że ciągle żyję i mam zamiar nadal pisać. Na karteczkach przylepionych koło monitora mam wypisane tematy, które chcę poruszyć, motywację już też w sobie znalazłem, przydadzą mi się jeszcze tylko wasze komentarze, bym widział, że czytacie 🙂
Dzisiejszy post zaplanowany miałem już bardzo dawno temu, miał się ukazać w lipcu 2016, kiedy to minął rok używania 5Ds, ale zerwałem wtedy ścięgno Achillesa, co unieruchomiło mnie na kilka miesięcy, zaraz potem zmarła moja Mama i blog, a także wiele innych spraw stało się bardzo mało istotne..
Teraz już jestem na chodzie i wracam coraz bardziej intensywnie do pracy, obiecałem też sobie, by regularnie pisać. Na początek raz w tygodniu, potem może częściej. Jeśli więc kiedyś lubiliście czytać mojego bloga, to zapraszam znów. Czytajcie, komentujcie, udostępniajcie albo po prostu zostawcie jakiś znak, że tu byliście 🙂
Na Canona 5Ds przesiadałem się po siedmiu latach pracy na 1Ds mk3, którego uwielbiałem. I chociaż jakość zdjęć z tej Jedynki była wciąż bardzo dobra, to technologia ( i konkurencja ) szła do przodu, a ja z coraz większą niecierpliwością oczekiwałem 1Ds mk4. Na mojej liście marzeń była przede wszystkim większa rozdzielczość i szerzej rozstawione punkty autofokusa. Gdy Canon zapowiedział wprowadzenie do sprzedaży 5Ds, ustawiłem się natychmiast w kolejce i jako jeden z pierwszych w Polsce kupiłem go. Dosyć szybko też przeprowadziłem dokładny test jakości obrazu w porównaniu do najważniejszego konkurenta czyli Nikona 810D, a także Canona 5D mk3. Oba artykuły na ten temat możecie przeczytać na moim blogu tu i tu.
Teraz, po ponad roku intensywnej pracy na 5Ds, mogę jednak powiedzieć o wiele więcej. Zacznijmy od minusów: Czytaj więcej →
Takie pytanie dostałem mailem. Akurat chciałem. Literki GTI zwykle sprawiają, że puls bije szybciej, jednak tym razem, nic takiego u siebie nie zauważyłem.
Chris Niedenthal to legenda fotografii dokumentalnej w naszym kraju. Nigdy nie myślałem, że go poznam, a już tym bardziej, że zjem z nim śniadanie sam na sam.
Rybnicki Festiwal Fotografii, który odwiedzam co roku, przyzwyczaił mnie już do spotkań z najciekawszymi fotografami na naszym rynku, które po oficjalnych pokazach, przeradzają się w wielogodzinne dyskusje. Tak było też i tym razem. Chris Niedenthal pokazał przekrój swoich prac, a przy tym okazało się, że jest człowiekiem obdarzonym niezwykłym poczuciem humoru, ale też i wielką skromnością. Niezwykłym było usłyszeć historię powstania jednego z najbardziej rozpoznawalnych zdjęć stanu wojennego i uświadomić sobie, że dokładnie w tym samym czasie, gdy Chris robił to zdjęcie, ja martwiłem się brakiem Teleranka 🙂 Rozmowy trwały długo, bo wszyscy chcieli zamienić choć słowo, zrobić wspólne zdjęcie czy chociaż potrzymać na chwilę w ręce, Leicę należącą do Mistrza. Czytaj więcej →
Do dziś nie mogę zapomnieć mojego tłumionego śmiechu z faceta, który robił zdjęcie odległych o kilkaset metrów budynków paryskiej dzielnicy La Defense, przez szybę jadącego autobusu. Nie byłoby w tym jeszcze nic nadzwyczajnego, gdyby nie to, że zapadał już zmrok , więc użył lampy błyskowej.
Było to bardzo dawno temu, facet miał analogowego Nikon F401, w związku z tym nie mógł od razu zobaczyć, jak wielką gafę popełnił. Mnie natomiast, fotografowanie przez szybę jadącego samochodu, kojarzyło się już zawsze z tamtym zdarzeniem jako czymś, czego porządny fotograf nie robi. Czytaj więcej →
To mój ulubiony czas, gdy mogę prowadzić warsztaty z fotografii samochodów, sam się przy tym dobrze bawię gdy mogę opowiadać przez cały dzień o niuansach rozkładu światła, sposobach budowania bryły, wpływu koloru, relacji z otoczeniem czy innych super sprawach, ważnych tylko dla pozytywnie zakręconych na punkcie motoryzacji.
Dzisiaj będzie bardzo emocjonalny wpis ( a dla wielu po prostu kontrowersyjny ), bo będzie dotyczył mojego ulubionego oprogramowania dla fotografa, oraz powodów, dla którego musiałem go porzucić i co z tego w sumie wyszło.
Zacznę tak. Apple się kończy! Dla jednych, to oczywiste od co najmniej dziesięciu lat, inni nieustająco tarzają się ze śmiechu słysząc to hasło. A jednak to prawda. Piszę to otoczony urządzeniami Apple, bez których nie wyobrażam sobie zawodowego funkcjonowania. Dlaczego tak uważam? Już tłumaczę.
Dziesięć lat temu przeszedłem na Maki z powodu jednego programu: Aperture. Ten rewolucyjny program nie zrobił jednak oszałamiającej kariery, choć zrobił dla fotografii więcej niż się może wydawać. Adobe skopiowało bowiem jego ideę i tak powstał Lightroom. Adobe zrobiło fantastyczny chwyt marketingowy, wypuściło całkiem nieźle działającą już, darmową wersję beta na OS X i Windows, a gdy ludzie się przyzwyczaili kazało sobie za LR płacić. Na dodatek o połowę mniej niż Apple za Aperture. Jak działało LR na początku teraz pominę, bo to zupełnie inny temat. Kontynuuj